Revolution 2020 - Chetan Bhagat

It  always happens so. I have read all the books that Bhagat has penned down in one gulp. I doubted about this one, since it was usual to dread if the novel doesnt match upto the expectations. Bhagat has managed to give a Go-Read effect in this one too, making it hard to pause R2020 till its complete. Its simple style of story telling is what making India read all his novels to be the best sellers every time.

This time, Bhagat narrates the story of the Director of a college in Varanasi, Gopal, an innocent young boy who later choses to live a villian's life by accepting the path of corruption to make money and succeed in his luck slapped life. The narration justifies his malpractices with his growth and undying love towards a childhood friend Aarti who hails from a family of clean political background. He fails to retract his one sided love even when he knows that she has a boyfriend and he is his own best buddy from school days, Raghav, who craves to revolutionise the country by the year 2020. The girl also gets convinced about Gopal's love when she lacks constant attention from goal- oriented Raghav who has little time left for her in his achievements of journalism. She begins to accept Gopal gradually into her life. But realising Raghav's moral intentions, and owing to rationality rather than his personal preferences, Gopal helps Raghav patch up his relationship with Aarti and he slides out himself  from their life, leaving Aarti no cause for regret.

The narration believes that the revolution has to start somewhere and media and politics shall play a very important role in it. Being perfect movie material like the previous ones, it ends with a hope to change the corrupt beuraucratic system. Its a book to be read by everyone to get motivated about their life too.

Indeed, a book to be added in our shelves. Could not supress the urge to write wat i felt about the novel!! Its just that.........The Bhagat Mania is back!!!

Veg Cheese- buster Pizza

I was in a mood to experiment with my kitchen this weekend. We shopped for raw materials to prepare pizza. I spread a little of butter all over the base, and layered it once with grated mozarella cheese. Then I topped it with vegetables tossed with spices and a little tomato sauce. Then, I grated a thick layer of cheese on them and baked in my pre heated oven for about 7 to 8 minutes. The trickiest part was baking, since i did not have a conventional oven to preset temperature. I had to depend on watt dispaly of my microwave instead. I used grilling to bake for 5 minutes, and 3- 3.5 minutes with grill and microwave option. Second one came out real good; Ofcourse, only after partial charring of a pizza though ;)

Here goes its ingredient list.

Note:

Hey, i dont believe in exact guidance over proportions while cooking. I just follow instinct of my senses. ((( Mainly nose! ;)   )))

Pizza base

Few spoons of Butter

A relishing mix of chopped vegetables [ I used Onions, Capsicum, Tomato, Baby corn, Sweet corn kernels, and just to add a tang, i used a cut spring onion too]

A pack of Mozarella cheese right out of freezer

Spices : Salt, Chilly Powder, Pepper Powder, Chat Masala, A pinch of Dry Mango Powder [Depending on taste buds, customize proportions]

Tomato sauce (ketchup or Hot&sweet sauce), a little, to toss vegetables in order to ensure a proper blend of spices, and to dip the whole tip of every bite of pizza when its ready.... :)

ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ

ಬೊಚ್ಚು ಬಾಯ ನಗೆಯ ಕಣ್ಣ

ಅಜ್ಜಿ ನೆನೆವಲಪ್ಪಿ ಬಂದು

ಬಾಲ್ಯವೆಲ್ಲ ನೆನಪ ತಂದು

ಕಣ್ಣಾಲಿ ತೇವ ಮಾಡಿದಳೋ

ಚೌಕಾ ಬಾರಾ ಆಡುತಲಿ

ಗೆಲಬೇಕು ನಾನೇ ಅಲ್ಲಿ

ಕವಡೆ ಪೋಣಿಸಿ ಇಟ್ಟರು ಸರಿಯೆ

ಅಜ್ಜಿ ಮಾತ್ರ ನಗುತ ಸುಮ್ಮನಿರಬೇಕು

ಹೊಟ್ಟೆ ತಬ್ಬಿ ಮಲಗಲು ಬೇಕು

ನಿದ್ದೆ ಬಾರದಿರೆ ಕಥೆಯ ಕೇಳಲು ಬೇಕು

ಅಮ್ಮನಿಗಿಂತ ಅಜ್ಜಿಯೇ ಮೇಲು

ಅದಕೆ ಏನೋ ಮಲಗಲು..

ನೀರುಣಿಸುತ ಗಿಡಗಳಿಗೆ

ಚಿಕ್ಕ ಕಪ್ಪೆ ತೋರಿಸಿ ನಲಿಯಲು

ಪೂಜೆಗಾಗಿ ಹೂ ಕೊಯ್ಯಲು

ಅಜ್ಜಿಯಲ್ಲದೆ ಇನ್ನಾರು ಸರಿಯದಕೆ?

ಅಮ್ಮ ಕೋಪಿಸಿ ಒದೆಗಳು ಬೀಳಲು

ಅಜ್ಜಿಯ ಬೆಂಬಲ ಸಾಕೆನಗೆ

ಮೆಲ್ಲಗೆ ದೊಡ್ಡ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಿಂದೆ ಸರಿದು

ಅಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನಾಗುವುದ ನೋಡಲೆನಗೆ

ಆಯುಧ ಪೂಜೆಯ ದಿನವಂತೂ

ವಿಭೂತಿ-ಮಂಗಳದ್ರವ್ಯ ಹಿಡಿದು

ಗಂಟೆ ಬಾರಿಸುತ್ತ ಅಜ್ಜಿ ಹಿಂದೆ

ಸ್ವಿಚ್ ಬೋರ್ಡಿಗು ಪೂಜಿಸುವ ಸಂಭ್ರಮ

ಹುಣಿಸೆ ಉಂಡಿಯ ಕುಟ್ಟಿ ಮಾಡಿ

ಖಾರ ಹೆಚ್ಚಾಗೆ ಮೂಗ ಎಳೆಯುತಲಿ

ಚಪ್ಪರಿಸೊ ಸವಿ ಈಗೆಲ್ಲಿ?

ಉಂಡಿ ಕುಟ್ಟಿ ಕೊಟ್ಟ ಅಮ್ಮಮ್ಮನು ಈಗೆಲ್ಲಿ?

I too had a love story

I was longing to pen this down since i read the novel by Ravinder Singh, a Techie from profession. Its more an experience than a novel. There are novels which build lot of curiosity and keep you reading through them till the end, many of them are quotable among fictious and thriller story line. But this one speaks only about an innocent love, the author who went through a cenematic experience and could find an author in him because of his silence in life. Reader cant hide his smile and is sure to feel happy for the author and be a part of his celebration during the book and be sad while reading its last part.

The story starts with the reunion of three of author's best buddies who later discuss the topic "marriage" for the first time, decide on checking out their luck through a matrimonial portal. The author Ravin gets in touch with Khushi in shadi.com and they fall in love. It takes quiet a long time for them to meet each other in person owing to their long distance. 

This paragraph describes their first meet

-

And there she was!

My angel, my beautiful one.

Her smile which tried to override my senses. That chilling hesitation in her, and in me. Her long untied hair that fell upon her eyes with a gust of wind. Her hand moving across her face, and moving her hair behind her left ear. Her left ear, and the glittering silver earring she was wearing. Her beatiful face, which mesmerized me...

-

and then there is celebration everywhere in air. Their families meet to discuss about their engagement.

It will make your eyes wet when Khushi meets with an accident, just before 2 days of their engagement. The author rushes to her place.
This is his peice of conversation with the doctor at a point where she's shifted to another hospital, when the former lost hopes that they can retrieve her from fast approaching death.
-
I was silent for a while. Then, in a shaking voice, I asked her (the doctor), "Can you save my love?"

"God will help us all to save your love". She put her hand on my shoulder, trying to comfort me and raise my hopes.
-
Two people meet though matrimonial site to fall in love. They owe to be together for the rest of their lives.......  But..... this love story stays incomplete, as its title reflects.

It sails us through the author's emotions in a poetic way which refrains us to wrap up the book anywhere before its completion. To be precise, it a poetic feel wrapped in a legendary love tale. Every moment is to be lived to the fullest- if you also are a person who loves your life, if life to you is a celebration, for those who laugh and cry and can live the moment with a book in your hand, then this is a novel meant for you. Thanks to my friend, who gifted it.

Once you complete reading the novel, you will feel as though you have been with Ravin during the narration, and may be you would browse net for that couple's picture...., just like i did.

ಬೆಳಕಾಗುವ

ಕನಸು ಹುಟ್ಟಾಕಿ ನೀ ಅಂದು ದೂರ ನಿಂದೆ

ಕಣ್ಣೊಳು ಕನಸು ತೇಲಿರಲು..

ಇಂದು ಎನ್ನ ಮನದಿನಿಯ ನೀ ಎನ್ನ

ನಿನ್ನ ಹೃದಯ ಬಂಧಿಯಾಗಿಸಿಹೆ-

ಒಂದಾಗಿ ನಿಂತಿಹೆ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿ,

ಕಾಲವೂ ಎನ್ನೊಡನೆ ಕೈ ಬೆಸೆವೆನೆಂದು.

ಬದುಕನಿನ್ನು ಒಲವಿನಿಟ್ಟಿಗೆ ಹೊತ್ತು ಕಟ್ಟಬೇಕಿದೆ,

ಭವಿಷ್ಯದ ಭಾಷ್ಯ ತುಂಬಿ ಬರೆಯಬೇಕಿದೆ

ಹೊಸ ಬಾಳ ಹೊಸ್ತಿಲು ದಾಟಿ ಆಗಿ,

ತೋರಣ ಕಟ್ಟುತ ಅದನು ಸಿಂಗರಿಸೆ ಬಾಕಿಯಿದೆ

ಶರಣು ಇನಿಯನೆ,

ಬದುಕಿನುದ್ದಕು ಒಡನಿರುವೆನೆಂದ ಭಾಷೆಗೆ

ಅಭಿವಂದನೆ ಎಮ್ಮ 

ಕನಸ ಬೆಳಕಾಗಿಸಿ ನಡೆವೆವೆಂಬ ಚೈತನ್ಯಕೆ..

ಜಗಳದ ನೆಮ್ಮದಿ!!

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹೀಗಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಎದ್ದಾಗಿನಿಂದ ದುಸುಮುಸು, ಅರ್ಥವಾಗದ ಭಾವವ್ಯಾವುದೋ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ನಿಲುಕುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಅಸಮಾಧಾನ. ಕಂಡಲ್ಲಿ ಹರಿಹಾಯಬಹುದೇನೋ ಅನ್ನುವ ದುಗುಡ. ತೋರಲಾರದ ಕುದಿ. ಮನದೊಳಗಣ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ಕೀವು ಹೇಗಾದರೂ ಹೊರ ಹಿಚುಕಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಬೇಕೆಂದು ಕಾಯುವ ಸಮಯ. ಆಗ ಸಿಗಬೇಕು ನೋಡಿ, ಯಾರಾದರೂ ನಮ್ಮ ಸಿಟ್ಟಿನ ನೈವೇದ್ಯಕ್ಕೆ! ಒಳಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬೆಲೂನಿನಂತೆ ತುಂಬಿದ್ದಾಗ ಅದು ಹೊರಬರಲು ಎಂಥಹಾ ನಿಮಿತ್ತ ಮಾತ್ರವಾದರೂ ಸಾಕು. ಕೇಳಿದ ಬೆಲೆಗೆ ಕೊಡದ ತರಕಾರಿ ಮಾರುವವನೋ, ಕೊಂಚ ಅಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಬಂದ ವಾಹನ ಚಾಲಕನೋ, ಉಪ್ಪು ಹೆಚ್ಚಾದ ಅಡುಗೆಯೋ,  ಕೊನೆಗೊಂದು ಅಂಕೆ ತಪ್ಪಿ ಬಂದ ಮೊಬೈಲ್ ಕರೆಯಾದರೂ ಸರಿಯೇ... ಲಾವಾರಸದಂತೆ ಹರಿಯುತ್ತದೆ ನಮ್ಮ ಕೋಪದ ನುಡಿಗಳು. ರಿಸರ್ಚ್ ಪ್ರಕಾರ, ಇಂತಹ 'ಸಿಕ್ ' ಭಾವ ಸೋಮವಾರದಂದೇ ಹೆಚ್ಚಂತೆ. ಅದೇನಾದರೂ ಇರಲಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇಂತಹಾ ಲಾವ ಕುದಿ ಹತ್ತಿದಾಗ ಅವಕಾಶವಿದ್ದಲ್ಲಿ ಹೊರಚೆಲ್ಲಿಬಿಡೋದೇ ಉತ್ತಮ ಅಂತ ಮನಸ್ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ್ಯರ ಅಂಬೋಣ.  

ನಾನು ಕೃಷಿ ಬಿಎಸ್ಸಿಯ ಅಂತಿಮ ವರ್ಷದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ RWEP (Rural Agricultural Work Experience Program ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ 'ರಾವೆ') ಅಂತ ಕೊನೆಯ ಸೆಮಿಸ್ಟರಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಕರು ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿದ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದು, ರೈತ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಡುತ್ತಾ, ಕೃಷಿಯ ಆಧುನಿಕ ವಿಧಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರಿಗೆ ತಿಳಿಸಿಕೊಡಬೇಕಿತ್ತು. ರಾವೆಯ ಕಡೆಯ 10 ದಿನ  ಏನ್ಎಸ್ಸೆಸ್ ಕ್ಯಾಂಪಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಗುಂಪಿನ ಮುಖ್ಯ ಹಳ್ಳಿಯ (ಅಥವಾ ಹೋಬಳಿ) ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿಡಬೇಕಿತ್ತು.   ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಗೆಯ್ದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ಕೊಚ್ಚೆ, ಚರಂಡಿ, ಮೋರಿಗಳನ್ನು ಎಂದೆಂದೂ ಮುಟ್ಟದವಳೇ ನಾನು. ಅದೊಂದು ದಿನ ನಮ್ಮ ಕ್ಯಾಂಪಿನಲ್ಲಿ ಕಡುಗಪ್ಪು ಗಬ್ಬು ಚರಂಡಿಯನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ ನಮ್ಮ 12 ಜನರ ಗುಂಪಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಹುರುಪಿನಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಚರಂಡಿಯೇನೋ ಸ್ವಚ್ಚವಾಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ನೀರೇ ಇಲ್ಲ. ಜಗ್ಗು ಕೊಳವೆಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೂ, tan ಆಗೀವೆಂಬ ಮುಂಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಧರಿಸಿದ್ದ ಮುಂಗೈ ಮಟ್ಟದ ಶರ್ಟು, ಪಾದ ಮುಚ್ಚುವ ಪ್ಯಾಂಟಿನಿಂದ ವಾಸನೆಯೇ ಹೋಗಲೊಲ್ಲದು. ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಿಸಿರಂತೆ, ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನದೇ ಇನ್ನೆರೆಡು ತಂಡಗಳಿಗೆ ಮೋರಿ ಕಸವೆತ್ತುವ ಕೆಲಸ ಕೊಡಲೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬ ಹೊಟ್ಟೆಯ ದಳ್ಳುರಿ. ಕೋಪ, ಅಸಹಾಯಕತೆ ಕುದಿಯಲು ಅಷ್ಟು ಕಾರಣ ಸಾಕಿತ್ತು. ಮೈಕೈ ನೋವಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲಿಗೆ ಮತ್ತದೇ ಅನಾಮಿಕ ಕರೆ ಬಂತು.ಈಗಿನಷ್ಟು ನಿಷ್ಟುರವಾಗಿ ಕರೆ ಅನಾಮಿಕವಾದರೆ, ಬೇಡವಾದುದಾದರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ತೆಗೆದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರಿಸಿಯೋ, ಕಟ್ ಮಾಡಿಯೋ ಬಿಡುವ ದಾರ್ಷ್ಯವಾಗಲಿ, ಪ್ರೌಢತೆಯಾಗಲೀ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರು ಅಂತ ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ನನಗೂ ರೋಸಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಆಗಾಗ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಕರೆಗೆ ಆ ಸಮಯ ಯಮಗಂಡವಾಗಿತ್ತು. ಇದ್ದುಬದ್ದ ಅಸಹನೆಯೆಲ್ಲಾ ಸುರಿದು ಬೈದು, ಸೈಬರ್ ಕ್ರೈಂ ಬಗ್ಗೆ ಬೈಗುಳದಲ್ಲೇ ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟು, ಪೋಲಿಸ್ ಗೆ ದೂರು ಕೊಡುವುದಾಗಿ ಬೆದರಿಸಿ, ಉಚ್ಚಸ್ಥಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಉಗಿದ ನಂತರ ಮತ್ತೆಂದೂ ಆ ಅನಾಮಿಕ ಕರೆ ಮರುಕಳಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಸಿಟ್ಟು ತಾನು ಸಲ್ಲುವಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದರೆ, ಸಿಟ್ಟೂ ಸಹ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ಆಗಬಲ್ಲುದೆಂದು ಆಗ ತಿಳಿಯಿತು ನನಗೆ. ಅಂದಿನಿಂದ, ಬೇಗುದಿಯ ಶಮನಕ್ಕೆ ಸಕಾರಣ ಸಿಟ್ಟನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನೀವೂ ಬಳಸಿ ನೋಡಿ. ಪರಿಣಾಮ ಪ್ರಯೋಜಕವಾದೀತು. ನಮ್ಮ-ನಮ್ಮವರ ಮೇಲೆಯೇ ಸಿಟ್ಟಾಗುವುದರ ಬದಲಿಗೆ, ಅಪರಿಚಿತರ ಮೇಲೆ ಸಕಾರಣ ಕೋಪ ತೋರಿಸುವುದೇ ಲೇಸು. ಮನೆಯವರು, ಸ್ನೇಹಿತರು, ನಮ್ಮ ಒಮ್ಮಿಲ್ಲೋಮ್ಮಿಗಿನ ಅಕಾರಣ ಸಿಟ್ಟಿಗೆ ನೊಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಸಂಬಂಧ, ಭಾವ ಎರಡಕ್ಕೂ damage. ಅದರ ಬದಲು ಇತರರ ತಪ್ಪಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ತೋರಿಸಿ. ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ನಗೆಗೆರವಾಗುವುದರ ಬದಲಿಗೆ ಸಮಾಜವೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸುಧಾರಿಸೀತು.

Aarakshan- A Review

It clued that it could rain. Heavy, sweet and moisture laden winds were blowing on the evening of my birthday. My parents doubted if we could come back from banashankari to nagarbhavi to take them to dine as planned. And my hubby's parents also weren't willing to come since they had had a long roaming day till then already. At the dusty-windy Mysore road signal, two of us dicided to go to the nearest mall, Gopalan archade for some movie. Selected Aarakshan coz we were very curious about the star cast and trailors. I was unaware that aarakshan meant reservation. And thus the whole theme was a surprise since i had not even read its review anywhere.

Movie tries to unveil the aftermaths of reservation which was extended to other backward classes during 2008. Prakash Jha has been succesful in appending the debate on both sides of the issue. But the movie shifts to more personal turn when it slides to only "Tabela School v/s KK coaching centre" side of it. The former is portrayed as a solution to teachers who take private tutions & do injustice to their courses offered in colleges. Films builds a lot of hope that it may take a stance in case of reservation but at the end it goes offgaurd from its sharpness.

No song is very impressive and the first one is totally out of place. But yet the movie is worth watching. May be in few circumstances, you'l feel yourself drawn into the conversations and start thinking outside the conservative mind, irrespective of whichever stance you take. The movie suggests that only equality in education could bring backward classes to the main stream and only after that the "total competitive era free of quotas" could start.

But a million dollar question is, Where, when and how does the purely competitive line begin. The movie is rightly subtitled, India v/s India. Its a debate yet to go on till competitive era begins. Backward classes say that they are downtrodden, underprevileged and thats why they deserve quota, and majority communities say its harsh on them to keep watching less deserving candidates clinch their growth due to quota.

Do not just watch it only as a movie. We still may say that now there is no much difference between the socio economic status of all communities. But there are classes which have not been let to grow, in many parts of our country yet. Thats what the film focuses about. I would rather say in a sentence, "Aarakshan is a nice material to debate upon, irrespective of stances or for a skeptic mind play too. Dont miss it".

ನಮ್ಮದಲ್ಲದ ಜೀವ

ಆರಕ್ಕರೆಯೆರೆದರೆಂತಿಹುದು ನಮ್ಮದಲ್ಲದ ಜೀವಕೆ

ಕೇಳಲು ಬಾರದು ಇನ್ನಷ್ಟನು;

ನೀಡಲು ಬಾರದು ಮತ್ತಷ್ಟನು;

ಆರ ನೆರಳಿಲ್ಲದೆ ಬೆಳೆದ ಜೀವ ಬಾಗಿರೆ,

ನೆರಳ ಬೆಚ್ಚಗಾವಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಿಸಿಯನುಂಡುದು

ಮೆರೆದಷ್ಟೂ ನಡೆವುದೆಂಬ ಹಮ್ಮಿನಲಿ ಬಾಳ್ವುದು

ನೆಳಲಿನಾಸರೆ ತೊರೆದಾಗ

ಬಿಳಿಲು ಬಿಡದೆ ಬೀಳ್ವ ಮರವಾಗ್ವುದು.

ಹುಂಬ ಬಾಳ ಜಗ್ಗದೆಯೆ ಹೀರಿ ಹಿಗ್ಗಿ ನಡೆವುದು

ಸತ್ವವೆಲ್ಲ ಹೀರಿ ನಾತವನ್ನು ಬೀರಿ 

ಸುತ್ತ ನೆರಳ ತಂಪಿನಲಿ ತಂಗಲೆಂದು ಬಂದವರು-

ಬರುವವರೂ ಬಾರದಂತೆ ಮಾಡ್ವುದು.

Tomato soup

 I always wondered why i did't like tomato soup in almost any hotel i'd tried. Later i found that the soup that my mom prepares is really YUMM than the other ones. Just wanted to share her recipe...
So, here it goes-

• 4 cherry tomatoes (Red and fleshy)
• 2 medium sized onions (peeled and cut into half)
• 2 garlic cloves
• a clove
• a piece of cinnamon, 2 cm wide 

-To be boiled in cooker for 1 or 2 whistles, until tender. Strain and extract juice.
     To the extract, add --

• 1 tsp Sugar
• 1 tsp Chilly powder
• 1 tbsp Salt
• a pinch of pepper powder

 --and boil. If you want the soup to be very thick, add a tsp of corn flour dissolved in a little water finally while boiling the soup.

  *Spices can be altered according to spice buds, thou ;)

ವಧು

ಹೆಣ್ಣೊಂದು ವಧುವಾಗಿ

ಹುಟ್ಟುಮನೆ ತೊರೆದು

ಹೊಸ್ತಿಲಲಿ ನಿಂತು

ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಲು,

ಹುಟ್ಟಿದಾ ಮನೆಯದು,

ಅತ್ತಾಗ ತಾಯಿ

ಕೊಟ್ಟಾಗ ಮುತ್ತನ್ನು,

ಮೂಗೆಳೆದು ಸುಮ್ಮನಾದ

ದಿನವದನು ಮರೆಯುವಳೆ

ಸೋದರನು ಜಡೆ ಹಿಡಿದು

ರೇಗಿಸಿ ಕಾಡಿಸಿ

ಓಡಿಯಾಡಿಸಿದ ಕ್ಷಣಗಳದು

ರೆಪ್ಪೆಯಲಿ ಭದ್ರ

ಒಲ್ಲೆಂದರೂ ತಂದೆ

ಪಾಠ ಕಲಿಸಿ

ಅಕ್ಷರ ತಿದ್ದಿದ ದಿನಗಳವು

ಎಲ್ಲಕಿಂತ ಮೇಲು

ಜತನದಿ ಒಂದೊಂದೆ

ತನ್ನ ವಸ್ತುಗಳನು ಕೂಡಿಸಿ

ಗಂಡನೊಡೆ ಕಳೆವ 

ಮಧುಚಂದ್ರದಾ 

ಕನಸ ಕಾಣುತ

ವಧುವಾಗುವ ದಿನ

ಹತ್ತಿರಕೆ ಬರಲು

ಎಷ್ಟು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೂ

ಉಳಿವುದಿನ್ನೂ

ಎಷ್ಟು ಜತನ ಮಾಡಿದರೂ

ಮರೆವುದಿನ್ನೂ

ಗಡಿಬಿಡಿಯ ದಿನಗಳವು 

ಹೇಗೆ ಉರುಳಿತೆಂದೇ

ತಿಳಿಯದ ಸಮಯ

ತಂದೇಬಿಟ್ಟಿತು

ಓಲಗದ ದಿನವನ್ನು;

ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ

ಕಾತರವನ್ನು.

ಎಲ್ಲ ನೆನಪಾಗಿಂದು

ತನ್ನವರ ತೊರೆದು

ತನ್ನವನಿಗಾಗಿ

ಮರೆತೆಲ್ಲವನು

ಬಿಕ್ಕಿ ಹೊರಟಿಹಳು

ಹೊಸ ಹಾದಿಗೆ,

ಹೊಸ ಬಾಳಿಗೆ,

ಹೊಸ ಮಾಡಿಗೆ..

ಲೇರಿಯೊಂಕ

ಕೀನ್ಯಾದ ಮಾಸಯಿ ಜನಾಂಗದ ಹುಡುಗನಾದ ಲೇರಿಯೊಂಕನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಕಥೆಯನ್ನೊಳಗೊಂಡಿರುವ ಈ ಪುಸ್ತಕ 1950-1963ರ ನಡುವೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಲೇರಿಯೊಂಕ ತನ್ನ ಎಲ್ಲ ಹಿರಿಯರ ವಿರೋಧದ ನಡುವೆಯೂ ತಾನು ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿಯುತ್ತಾನೆ. ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥ, ನಂಬಿಕೆ ಹಾಗೂ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳ ನಡುವೆ ಸಮತೋಲನ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಜಾಗತೀಕರಣವನ್ನ ವಿರೋಧಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಿರುವ ಜೊತೆಗೆ ಮಾಸಯಿ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಅನಾವರಣಗೊಂಡಿದೆ.

{ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಜಾನುವಾರುಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ ಬದುಕೋ ಜನಾಂಗ, ಮಾಸಯಿ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗ. ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗದ ಬಗ್ಗೆ ಹುಡುಕ್ತಾ, ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಮಾಹಿತಿ ಸಿಕ್ತು. ಮಾಸಯಿ ಜನರು ಮುಖಂಡರ ಶವವಲ್ಲದೆ ಬೇರೆಯವರ ಶವವನ್ನು ಹೂಳೋದೂ ಇಲ್ಲ, ಸುಡೋದೂ ಇಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ, ಶವವನ್ನು ಪ್ರಾಣಿಗಳು ತಿನ್ನದಿದ್ದರೆ ಊರಿಗೆ ಕೇಡು ಅಂತ ನಂಬೋ ಈ ಜನ, ಶವದ ಮೇಲೆ ಹಸುವಿನ ರಕ್ತ, ಕೊಬ್ಬನ್ನು ಚೆಲ್ಲಿ, ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಎಸೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಪ್ರಾಣಿಗಳು ತಪ್ಪದೇ  ಶವದೆಡೆ ಆಕರ್ಷಿತವಾಗುತ್ತವೆ ಅಂತ. ಶವಸಂಸ್ಕಾರ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದರೆ, ಮಣ್ಣು ಹಾಳಾಗುತ್ತದೆ ಅನ್ನೋದು ಇವರ ನಂಬಿಕೆ.}

ಕಥೆ ಬರಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ಓದುಗನ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಬಣ್ಣ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಲೇರಿಯೊಂಕನ ಓದು ಮುಗಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕೀನ್ಯಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟ ಉಚ್ಛ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಂದ ಒತ್ತಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಶಾಲೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಬಂದ ಒಬ್ಬನೇ ಮಾಸಯಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಲೇರಿಯೊಂಕ ಓದಿನ ನಂತರ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲಕಾಲ ಪರದಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಮಧ್ಯ ಒಗ್ಗಟ್ಟಾದ ಕೀನ್ಯಾಕ್ಕೆ ಕೊನೆಗೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬರುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಲೇರಿಯೊಂಕನ ತಂದೆ "ನಾವು ಮುದುಕರು ಕೊಡಬಹುದಾದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಲಹೆ ಅಂದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ. ಅವಸರ ಮಾಡಬೇಡಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದೆಲ್ಲಾ ನಮಗೆ ಹೊಸತು" ಎನ್ನುವಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ತೆರೆ ತೆರೆಯಾಗಿ ಹೊನಲು ಬರಲಿ ಅನ್ನುವ ಆಶಯ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವುದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನಾಟುತ್ತದೆ.

(ಪ್ರಶಾಂತ್ ಬೀಚಿಯವರು ಬರೆದಿರೋ (ಮೂಲ: ಹೆನ್ರಿ ಆರ್. ಓಲೆ ಕುಲೆಟ್) ಈ ಪುಸ್ತಕ ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ವಸುಧೇಂದ್ರ, ಪ್ರೊ. ಗಣೇಶಯ್ಯ ರವರ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನ ಅಚ್ಚು ಮಾಡಿದ ಛಂದ ಪ್ರಕಾಶನದಿಂದ ಹೊರಬಂದಿದೆ..)

ಸ್ಮೃತಿಪಟಲದಿ ಮಾಸಿಹೋಗುವ ಮುನ್ನ..

ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಮನೆಗೆ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ವೀಡಿಯೋ ಕೊಟ್ಟು ಬರಲಿಕ್ಕೆ. ಮೈಸೂರು ರೋಡಿನ ಸಿಗ್ನಲ್ಲು  ಎಂದಿನಂತೆಯೇ ಅರ್ಧ ಕಿಲೋಮೀಟರು ಹೊಗೆ ಬಿಡ್ತಾ ಗಾಡಿಗಳನ್ನ ಕಲೆಹಾಕಿ ಹಾರ್ನ್ ಹೊಡೆಸ್ತಾ ಸಮಯ ತಿನ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಿನ ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು ದೂರದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಮಗುವಿನೊಡನೆ ಇರೋ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳ ಜೊತೆ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡ್ತಾ ಸಿಗ್ನಲ್ ಎಷ್ಟು ನಿಧಾನವಾದ್ರೆ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯದು ಅನ್ನೋ ಮುಖ ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿದ್ದರು. ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಡಿಯೋ ಗಾಡಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಒಂದು ೩-೪ ವರ್ಷದ ಹುಡುಗಿ ಬಂದು ಬೈಕ್ ಸವಾರನ ಹತ್ತಿರ "ಕಾಸು ಕೊಡಿ ಅಣ್ಣ.. ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸೀತಾ ಇದೆ ಅಣ್ಣಾ.." ಅಂತ ರಾಗ ಮಾಡ್ತು. ಆ ಹುಡುಗ, ಬಹುಶಃ ಈಗ ತಾನೇ ಕಾಲೇಜ್ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿರಬಹುದು, ಜೇಬುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತಡಕಾಡಿ, "ಚೇಂಜ್ ಇಲ್ವಲ್ಲಮ್ಮಾ.. ಇರು ಒಂದ್ ನಿಮಿಷ", ಅಂತ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದು, ಹೊಸದೆರಡು ರೆನಾಲ್ದ್ಸ್ ಪೆನ್ನುಗಳನ್ನ ಕೊಟ್ಟು, "ಇದನ್ನ ತಗೋತಿಯ ಅಲ್ವಾ?" ಅಂದ.. ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಪೆನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಕ್ಕೆ ಖುಷಿಯೋ ಖುಷಿ. "ಹೂ.." "ಕೊಡಿ" ಅಂತ ತಗೊಳ್ತು ಅವನ್ನ. ಅಲ್ಲಿ  ದೂರದಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ತಕ್ಷಣ "ತಗೋ ತಾಯಿ. ಆ ಮಗಾ ಇಸ್ಕೂಲಿಗೋಗ್ತೈತೆ ಕಣಪ್ಪಾ" ಅಂತ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಕೈ ಮುಗೀತು. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಿಗ್ನಲ್ ಹಸಿರಾಗಿ, ಆ ೫೦೨ ರಿಜಿಸ್ಟ್ರೇಶನ್ ನ ಬೈಕ್ ಕೂಡ ಧೂಳಿನ ಜೊತೆ ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋಯ್ತು.

ನಾವೆಲ್ಲಾ ಮಾಡೋ ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ಕನಿಕರದ ನೋಟ ಬೀರಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಬಹುದಿತ್ತು ಆ ಹುಡುಗನೂ. ಅಥವಾ ಚಿಲ್ಲರೆ ಇಲ್ಲ ಅಂದಾಗ ಇನ್ನೇನೂ ಕೊಡದೇ ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು. ಇಲ್ಲವೇ ಕೆಲ ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರು ಮಾಡೋ ಹಾಗೆ "ಏನು ನಿನ್ನ ಹೆಸರು? ಎಲ್ಲಿ ಮನೆ? ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗು.. ಭಿಕ್ಷೆ ಯಾಕೆ?" ಅಂತ ರೇಗಿಸಿ ಉಚಿತ ಅಡ್ವೈಸ್ ಕೊಟ್ಟು ಬುರ್ರನೆ ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತೇನೋ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಆ ಮಗು ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತೋ ಅಥವಾ ಯಾವುದಾದರೂ ಗೂಡಂಗಡಿಗೆ ಮಾರಿಬಿಡುತ್ತಾಳೋ ಅದರ ತಾಯಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ನಾವು... 

ಆ ಹುಡುಗ ಇದೇನೂ ಮಾಡದೇ ಕೈಲಾದದ್ದನ್ನ ಕೊಟ್ಟು ಮಾಡಿದ ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ ಒಂದೇ..

ಆ ಮಗುವಿನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ದೂರವಾದಮೇಲೂ ಉಳಿದ್ದಿದ್ದ ನಗು ಮತ್ತು ಎರಡೂ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪೆನ್ನುಗಳನ್ನು ಬಾಚಿ ಹಿಡಿದ "ನಂದಿದು.." ಅನ್ನೋ ಭಾವ ಅಷ್ಟೇನೆ..

ಜಡ ರಾತ್ರಿ

ಮಲಗುವಾ ಮುನ್ನ ಕಣ್ ತೂಗಿ ಬಂದಿತ್ತು

ಆದರೀಗ ರೆಪ್ಪೆ ಕೂಡದೇಕೋ..

ಶಕುನ ಲೊಚಗುಟ್ಟಿ ಹಲ್ಲಿ ಕಿವಿಮಾತನ್ನು

ಹೇಳಿತ್ತು ಇನಿಯನಿರದಿರೆ ಹೀಗೆಯೇ..

ಆಗೀಗ ಬಂದಿತ್ತು ಮಳೆಯೆನ್ನಲು

ಗುಡುಗು ಸಂದೀತು ಸೊಡರೆನ್ನಲು 

ಗಾಳಿ ಬರಿ ತಂಪನ್ನೆ ಸೂಸುತಿರಲು..

ಗಂಧ ಗಾಳಿಯೊಳಿಲ್ಲ- ಪತಿಯ ತೆಕ್ಕೆಯೊಳಿಲ್ಲ;

ದ್ವಾದಶಿಯ ಬೆಳದಿಂಗಳುಂಡ ಚಕೋರಿ

ನೀ ಬರಿ ಒಂಟಿಯೇನೆನ್ನುತಿಹುದು..

ಕರೆ

ಇನಿಯನ ಕಾಣದೆ ಮನ ಕಾತರಿಸಿರೆ

ಸಂಜೆ ದೀಪವ ಹೀಗೆ ಹೊತ್ತಿಸದಿರೆ

ಇರುಳಿನೊಳು ಬೆಳಕಿಲ್ಲ

ಸಂಜೆಯೊಳು ಸೊಡರಿಲ್ಲ

ಒರತೆಯನಾರೋ ಬತ್ತಲು ಬಿಟ್ಟಿರೆ

ಓ ಕಾಲವೇ ಸಾಕಿನ್ನು!

ಒಲವನೋರೆಹಚ್ಚಿದ ದೂರವ

ನಲ್ಲನ ಸೇರಲಾಗದ ಗಾವುದವ

ಕರೆ ಬಂದಿಹುದು-ಮನದ ಕರೆ ಬಂದಿಹುದು..

ಸೇರಲೋಸುಗ ಎನ್ನ ಪ್ರಾಣವ

ಪ್ರಾಣಕಿಂತ ಪ್ರಾಣವಾದೆನ್ನ ಜೀವವ..

ಸೋನೆ ಮಳೆ

ಧರೆಯೆದೆಯ ಬಯಲಲಿ

ಕಾರ್ಮುಗಿಲು ಕರಗಿ ಸುರಿದು,
ಕಾತರಿದ ಭುವಿಯ
ನವಿರಾಗಿ ಸವರಿ,
ಹನಿಯು ಇಳಿಯುತಿಳೆಗೆ-
ಹರಡಿ ನಲಿವ ಮಂದಹಾಸ-
ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಪಸರಿತೋ..

ಅದೆಂತು ಜೀವಸಂಕುಲ
ಹಿಡಿದಿಟ್ಟ ಹನಿಗಳವೋ;
ಅದೆಂತು ರಮಣೀಯ
ಜಲಪಾತವಾಗಿಸಿದ ಹನಿಗಳವೋ;
ಭೂಮಿಯಿಂದ ಇಣುಕುವ
ಸಸ್ಯರಾಶಿಯ ಸೊಬಗು
ಅದಾರ ಸ್ವಂತವೋ..

ನಿಚ್ಚಳ ಬಾನನರಸುತ
ನಿಂತ ಸಸ್ಯವೆಂತು ಬಲ್ಲುದೋ
ಜನ್ಮವಿತ್ತ ಕಾರ್ಮುಗಿಲ?
ಬಾಷ್ಪವಿತ್ತ ಮೇಘವ?
ಮೆದುವಾದ ಧರೆಯ?

ಏಳೆನ್ನ ಮನದನ್ನೆ

ಏಳೆನ್ನ ಮನದನ್ನೆ; ಏಳು ಮುದ್ದಿನ ಕನ್ನೆ;

ಏಳು ಮಂಗಳದಾಯಿ; ಉಷೆಯ ಗೆಳತಿ..

ಏಳು ಮುತ್ತಿನ ಚೆಂಡೆ; ಏಳು ಮಲ್ಲಿಗೆ ದಂಡೆ;

ಏಳು ಬಣ್ಣದ ಬಿಲ್ಲೆ; ಮಾಟಗಾತಿ..

ಏಳೆನ್ನ ಕಲ್ಯಾಣಿ; ಏಳು ಭಾವದ ರಾಣಿ

ನೋಡು ಮೂಡಲದಲ್ಲಿ ರಾಗ ಮಿಲನ,

ಮಗದುದಿಯ ತೋರಣದಿ ಹೊಂಬಿಸಿಲ ಬಾವುಟವು

ಗಾಳಿ ಬಟ್ಟೆಯಲದರ ಚಲನ-ವಲನ

ಮಂಜಿನರಳೆಯ ಹಿಂಜಿ ದೂರುತಿಹ ನೇಸರನು

ಹಿಮಮಣಿಯ ದರ್ಪಣದಿ ತನ್ನ ಕಂಡು,

ಮಿರುಗಿ ಹೊಗರೇರಿಹನು ಏಳೆನ್ನ ಹೊಂಗೆಳತಿ

ಮೊಗದ ಜವನಿಕೆ ತೆರೆದು ನಗೆಯ ನೀಡು

ಲಲಿತ ಶೃಂಗಾರ ರಸಪೂರ್ಣೆ ಚಂದಿರವರ್ಣೆ

ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆಯಲು ಒಂದು ಮುತ್ತನಿಡುವೆ

ನಿನ್ನ ಸಕ್ಕರೆ ನಿದ್ದೆ ಸವಿಗನಸ ಕಥೆ ಹೇಳು

ಒಂದು ಚಣ ಜಗವನ್ನೇ ಮರೆತು ಬಿಡುವೆ

- ಚೆನ್ನವೀರ ಕಣವಿ-

ನಿವೇದನೆ..

ನನ್ನ ಹುಡುಗನ ಒಡನಾಟಕಿಂತ
ಬೇರೇನೂ ಬೇಡವು ಎನಗೆ,
ಇನಿಯನಿಲ್ಲದಿರೆ ಧರೆಯೆಲ್ಲವೂ
ಬರಿಯ ಶೂನ್ಯವು ನನಗೆ..
ಇಹಲೋಕದೈಸಿರಿಯು
ಇನಿಯನೊಡೆ ತೂಗೆ
ಬರಿಯ ತೃಣವದೆನಗೆ..

ನನ್ನಿನಿಯನ ನೆನೆವು
ಹೃದಯದಂಚಲಿ ತುಳುಕಿದಂತೆಲ್ಲ
ಮನದಿ ಪ್ರೇಮದಲರನು
ಅರಳಿಸಿ ಕಂಪನೀವುದು..
ಬಾಡದಂಥ ಪ್ರೀತಿಯದರ
ಪಕಳೆಗಳಲಿ ಮಿನುಗುವುದು...

ಚಲಿಸುವ ಮಣ್ಣಿನ ದಿಣ್ಣೆಗಳು

ಜೀವ ಪೋಪುದು, ಸೇರಲು ಭೂಮವ!
ಯಮ ತಾ ಬಿಡದೆ ಹೊಂಚನೀವನು;

ಮರದ ಮೆರೆಯಾಗಿರಲೇನು
ಮನೆಯ ಕದವಿಕ್ಕಿದೊಡೇನು
ಹೋಪ ಜೀವ ನಂಬಿದವಗೆಲ್ಲ
ನಿರ್ವಂಚನೆಯಿಂ ವಂಚಿಪನು

ರಕುತ ಚೆಲ್ಲಿದರು ಸರಿಯೆ
ದೇಹ ದಹಿಸಿದರು ಸರಿಯೆ
ಅಂತು ಅಂತಗಾಣಿಸಿ ದೇಹಕೆ
ದ್ವೈತವ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿಪನು

ಜೀವವಿಲ್ಲದೆ ತಡಿಕೆ ದೇಹಕೆ
ಬೆಲೆ ಕೊಂಚವೂ ಇಲ್ಲ ಆ
ಜೀವ ಯಾರ ಜೀವವಾಗಿತ್ತೊ
ಆರ ಸೈರಣೆಗಾರ ಮನ್ನಣೆಗಾರ
ನೆನಹಿಗದು ಪಾತ್ರವಾಗಿತ್ತೊ

ಜೀವವೊಂದೂ ಪರಿಗಣನೆಗೆ
ಮಾತ್ರ ಪಾತ್ರಮಾಗದೆ
ಭೂಗರ್ಭದೊಡಲಾಳದಿಂ
ಸೇರಿ ತಾನೊಂದು ಆತ್ಮ-
ಮಾತ್ರಮಾಗಿ ತಾರೆಗಳಲಿ
ಮಿನುಗಿ ಅನಂತವಾಗಿಹುದು..

ವಿದ್ಯುದುದ್ಜ್ವಲ

ರಸಹೀನ ರಾತ್ರಿಯೊಳು ವಿದ್ಯುತ್ ಅಡಚಣೆ!
ಕ್ಷಮಿಸಿಬಿಡಿ ಎಂದಾರೂ ಗೋಳ ಕೆಳ್ವರಿಲ್ಲ;
ಶ್ವಾನರಾಗದಿಂಚರ ಕರ್ಣದುಂಬಿರಲು,
ಕೇಳುತಲಿ ಆ ಕರ್ಕಶದಿಂಪನು..
ಈ ಮಧ್ಯ ಸೊಳ್ಳೆಯ ನಾದವೀಣೆಗೆ,
ತಲೆದೂಗದೆ ತಾ ಕೊಡವಿಹೆನು!
ಇನಿಯನ ಸಂದೇಶ ಓದಲಾಗದು,
ಕಡಿವುದು ಹಾ! ಸೊಳ್ಳೆ! ಎಲೆಲೆ!! ನೀನೆಲ್ಲೆ?!
ಕತ್ತಲಲಿ ಸೊಳ್ಳೆಯೊಡನೆಂಥ  ಸರಸ?
ಹೊಸಗಲು ಕಂಡರೆ ತಾನೇ ಮರುಳುಗಣ್ಣಿಗೆ ?
ಮುಸುಗೊದ್ದು ಮಲಗಲು ಉಸಿರು ನಿಂತೀತೆಂಬ ಭಯ!
ಅಬ್ಬ!! ಅಂತೂ ಬಂತು ಹೋಗಿದ್ದ ವಿದ್ಯುತ್ತು,
ಮತ್ತೆ ಕಾಣೆಯಾದರದೆ ವಿಪತ್ತು!!

.

Every Cloud has a "Silver Lining". To me, My Silver Lining, Is ME, Myself.

Reckoning love

Naive heart dipped in love for you,
SIdles speechlessly into your eternal love,
UnTangling the invisible hold of cons,
PatH ahead seems painted in flowery hue,
PullIng serine attachment to devine vow,
UndyiNg faith when spills out joy in tons..

ಸಮಯ

ಒಲವೆ ನನ್ನ ಕಿವಿಗಳಿಗಿಲ್ಲಿ
ನಿನ್ನ ಧ್ವನಿ ಕೇಳದ ದಿನ
ನಿದಿರೆ ದೂರ ಹೋಗಿದೆಯಿಲ್ಲಿ
ಯುಗವಾಗಿ ಕಳೆದಿವೆ ಕ್ಷಣ...

Pseudo fear

I know you love me;
Its just the band theory,
Theory that is in constant stew upon us..
You will return; i know;
Will sure riposte
And devolve to love,
All newly and all afresh;
You will snuff out all my detest,
And love will blossom
All the way through your heart..
To consummate our love
And celebrate like always...

Returning to Eternity

I would want to go back;
Go back where i yet didnt exist
Into my mother's womb,
Womb so warm and secured
There would be no worries;
No worries for anything..
Nor any intrusions of any sort,
Delightful pink would palisade me,
Giving all the bliss of eternity..
I wonder what if i could think;
Think when i would be inside womb..
The womb, the idol of sire and patience
Where neither i would discomfit anyone
Nor i would get jinxed myself..
Everytime i try to yank out,
My mom would still be patient
Patient, for the time yet to come
And for all my hope;
I hope the expectancy would never end...

.

Better than heeding expectations and rising and soaring them high, try meeting them as well!!! Life'l sure turn for better!!