ಸ್ಮೃತಿಪಟಲದಿ ಮಾಸಿಹೋಗುವ ಮುನ್ನ..

ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಮನೆಗೆ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ವೀಡಿಯೋ ಕೊಟ್ಟು ಬರಲಿಕ್ಕೆ. ಮೈಸೂರು ರೋಡಿನ ಸಿಗ್ನಲ್ಲು  ಎಂದಿನಂತೆಯೇ ಅರ್ಧ ಕಿಲೋಮೀಟರು ಹೊಗೆ ಬಿಡ್ತಾ ಗಾಡಿಗಳನ್ನ ಕಲೆಹಾಕಿ ಹಾರ್ನ್ ಹೊಡೆಸ್ತಾ ಸಮಯ ತಿನ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಿನ ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು ದೂರದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಮಗುವಿನೊಡನೆ ಇರೋ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳ ಜೊತೆ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡ್ತಾ ಸಿಗ್ನಲ್ ಎಷ್ಟು ನಿಧಾನವಾದ್ರೆ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯದು ಅನ್ನೋ ಮುಖ ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿದ್ದರು. ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಡಿಯೋ ಗಾಡಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಒಂದು ೩-೪ ವರ್ಷದ ಹುಡುಗಿ ಬಂದು ಬೈಕ್ ಸವಾರನ ಹತ್ತಿರ "ಕಾಸು ಕೊಡಿ ಅಣ್ಣ.. ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸೀತಾ ಇದೆ ಅಣ್ಣಾ.." ಅಂತ ರಾಗ ಮಾಡ್ತು. ಆ ಹುಡುಗ, ಬಹುಶಃ ಈಗ ತಾನೇ ಕಾಲೇಜ್ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿರಬಹುದು, ಜೇಬುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತಡಕಾಡಿ, "ಚೇಂಜ್ ಇಲ್ವಲ್ಲಮ್ಮಾ.. ಇರು ಒಂದ್ ನಿಮಿಷ", ಅಂತ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದು, ಹೊಸದೆರಡು ರೆನಾಲ್ದ್ಸ್ ಪೆನ್ನುಗಳನ್ನ ಕೊಟ್ಟು, "ಇದನ್ನ ತಗೋತಿಯ ಅಲ್ವಾ?" ಅಂದ.. ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಪೆನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಕ್ಕೆ ಖುಷಿಯೋ ಖುಷಿ. "ಹೂ.." "ಕೊಡಿ" ಅಂತ ತಗೊಳ್ತು ಅವನ್ನ. ಅಲ್ಲಿ  ದೂರದಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ತಕ್ಷಣ "ತಗೋ ತಾಯಿ. ಆ ಮಗಾ ಇಸ್ಕೂಲಿಗೋಗ್ತೈತೆ ಕಣಪ್ಪಾ" ಅಂತ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಕೈ ಮುಗೀತು. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಿಗ್ನಲ್ ಹಸಿರಾಗಿ, ಆ ೫೦೨ ರಿಜಿಸ್ಟ್ರೇಶನ್ ನ ಬೈಕ್ ಕೂಡ ಧೂಳಿನ ಜೊತೆ ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋಯ್ತು.

ನಾವೆಲ್ಲಾ ಮಾಡೋ ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ಕನಿಕರದ ನೋಟ ಬೀರಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಬಹುದಿತ್ತು ಆ ಹುಡುಗನೂ. ಅಥವಾ ಚಿಲ್ಲರೆ ಇಲ್ಲ ಅಂದಾಗ ಇನ್ನೇನೂ ಕೊಡದೇ ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು. ಇಲ್ಲವೇ ಕೆಲ ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರು ಮಾಡೋ ಹಾಗೆ "ಏನು ನಿನ್ನ ಹೆಸರು? ಎಲ್ಲಿ ಮನೆ? ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗು.. ಭಿಕ್ಷೆ ಯಾಕೆ?" ಅಂತ ರೇಗಿಸಿ ಉಚಿತ ಅಡ್ವೈಸ್ ಕೊಟ್ಟು ಬುರ್ರನೆ ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತೇನೋ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಆ ಮಗು ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತೋ ಅಥವಾ ಯಾವುದಾದರೂ ಗೂಡಂಗಡಿಗೆ ಮಾರಿಬಿಡುತ್ತಾಳೋ ಅದರ ತಾಯಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ನಾವು... 

ಆ ಹುಡುಗ ಇದೇನೂ ಮಾಡದೇ ಕೈಲಾದದ್ದನ್ನ ಕೊಟ್ಟು ಮಾಡಿದ ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ ಒಂದೇ..

ಆ ಮಗುವಿನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ದೂರವಾದಮೇಲೂ ಉಳಿದ್ದಿದ್ದ ನಗು ಮತ್ತು ಎರಡೂ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪೆನ್ನುಗಳನ್ನು ಬಾಚಿ ಹಿಡಿದ "ನಂದಿದು.." ಅನ್ನೋ ಭಾವ ಅಷ್ಟೇನೆ..